Θέμης Τζήμας - kosmodromio.gr
Η επίθεση αυτή προς το Χαλέπι από τις τούρκο-ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις σε συνεργασία με το Ισραήλ προετοιμαζόταν για καιρό.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στη Συρία (ή μάλλον και αυτά) συνιστούν άλλη μία εκκωφαντική απόδειξη του ρόλου της Τουρκίας
Την πρώτη μέρα της ανακωχής μεταξύ Ισραήλ και Λιβάνου, ένα δεύτερο γεγονός, εξίσου σημαντικό αλλά πολύ λιγότερο γνωστό (ακόμα) στα καθ’ ημάς, ξεκίνησε. Μετά από 4 περίπου χρόνια, η συριακή αντιπολίτευση ( η υποτίθεται «μετριοπαθής») και οι ισλαμιστικές οργανώσεις οι οποίες ελέγχονται και καθοδηγούνται από την Τουρκία εξαπέλυσαν συντονισμένη επίθεση εναντίον του συριακού στρατού στην περιοχή του Χαλεπίου. Η επιχείρηση προετοιμαζόταν για καιρό με την υποστήριξη της Τουρκίας, του ΝΑΤΟ (βλ. ΗΠΑ) και του Ισραήλ. Εξαπολύθηκε δε, αμέσως μετά την προειδοποίηση του Νετανιάχου προς τον πρόεδρο της Συρίας ότι έρχεται η σειρά του.
Την περίοδο πριν από την εν λόγω επίθεση, η Ρωσία είχε καταβάλει προσπάθεια σε διαφορετικά διαστήματα να πετύχει μια συμφωνία μεταξύ Τουρκίας και Συρίας. Προς τιμήν του ο Άσαντ αρνήθηκε οποιαδήποτε συμφωνία όσο η κατοχή εδαφών της Συρίας από την Τουρκία (άμεσα ή εμμέσως ) συνεχίζεται, στέλνοντας ένα καθαρό μήνυμα προς τη Μόσχα ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα (και παρεμπιπτόντως σε ηγεσίες όπως αυτές του Ελληνισμού). Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και αν η ηγεσία της Συρίας επρόκειτο να έχει μια άλλη, ενδοτική στάση προς την Τουρκία, λίγα πράγματα θα άλλαζαν.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών στη Συρία (ή μάλλον και αυτά) συνιστούν άλλη μία εκκωφαντική απόδειξη του ρόλου της Τουρκίας, των συγκεκριμένων ισλαμιστικών οργανώσεων που στηρίζουν η Άγκυρα και το ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Οι εν λόγω οργανώσεις δεν έχουν κανένα πρόβλημα ούτε με τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, ούτε με τη βεβήλωση του τεμένους Αλ Άκσα, ούτε φυσικά με τις ΗΠΑ. Ο μόνος εχθρός τους ήταν και παραμένει ο άξονας της αντίστασης και οι Μουσουλμάνοι που πολεμούν στο πλαίσιο του τελευταίου.
Θυμίζουμε ότι ο άξονας της αντίστασης καταγγέλλει συστηματικώς τον ύπουλο ρόλο του Ερντογάν και της Τουρκίας. Βλέποντας το κύρος τους στις παλαιστινιακές οργανώσεις και στο αντιστεκόμενο πολιτικό Ισλάμ να εκμηδενίζεται λόγω των σχέσεών τους με το Ισραήλ, οι Τούρκοι προβαίνουν σε ρητορικές καταγγελίες κατά του Νετανιάχου, ενώ την ίδια στιγμή διατηρούν όλες τις στρατηγικές και κρίσιμες σχέσεις με το Ισραήλ ανθηρές, είτε άμεσα και απευθείας, είτε εμμέσως και δια αντιπροσώπων, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με το Αζερμπαϊτζάν, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και βεβαίως στα κατεχόμενα συριακά εδάφη.
Έχουμε γράψει πάρα πολλές φορές άλλωστε, ότι η Τουρκία είναι απολύτως κομβική για τον σχεδιασμό του ΝΑΤΟ, τόσο στον Καύκασο, όσο και στη Δυτική Ασία/Μέση Ανατολή. Όταν μιλούμε για σχεδιασμό ΝΑΤΟ αναφερόμαστε αυτονοήτως και στον σχεδιασμό του Ισραήλ. Το τελευταίο, μέσα στην πολύ επισφαλή κατάσταση στην οποία βρίσκεται έχει σαφώς θέσει σε εξέλιξη έναν σχεδιασμό διάσπασης και εξαφάνισης των μετώπων του άξονα της αντίστασης. Αυτό το σχέδιο το ασπάζονται απολύτως και οι ΗΠΑ. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η νέα επίθεση των δυνάμεων που ελέγχονται από την Τουρκία και το ΝΑΤΟ μέσα στη Συρία, εναντίον του στρατού της τελευταίας.
Επιστρέφοντας στο σχέδιο διάσπασης και διάλυσης του άξονα της αντίστασης, το ένα σημείο ενδιαφέροντος συνίσταται στο αν θα υπάρξει όντως διάσπαση του μετώπου του Λιβάνου από εκείνο της Γάζας. Παρά την ανακωχή δεν είναι καθόλου σαφές κάτι τέτοιο, ιδίως αν έχουμε ανακωχή σύντομα στη Γάζα. Το δεύτερο σημείο ενδιαφέροντος είναι η πλήρης και εκ νέου αποσταθεροποίηση της Συρίας, ούτως ώστε να δυσκολέψει η επικοινωνία Ιράν-Χεζμπολάχ και επομένως ο εξοπλισμός της τελευταίας. Το τρίτο θα είναι η δυσχέρανση της επικοινωνίας Ρωσίας- Ιράν. Για αυτόν το λόγο το ΝΑΤΟ, η Τουρκία και το Ισραήλ αποπειρώνται να βάλουν φωτιά εκ νέου στο μέτωπο στη Συρία. Θέλουν μετά από ένα εξαντλητικό πόλεμο στον Λίβανο για τη Χεζμπολάχ και εν μέσω όξυνσης στην Ουκρανία, η οποία συγκεντρώνει τον κύριο όγκο των ρωσικών δυνάμεων, να ξανά- χρησιμοποιήσουν το αγκάθι στα πλευρά του άξονα της αντίστασης και της Ρωσίας που έχουν «φυτέψει» στη Συρία.
Η επίθεση αυτή προς το Χαλέπι από τις τούρκο-ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις σε συνεργασία με το Ισραήλ προετοιμαζόταν για καιρό. Ωστόσο, οι Ρώσοι και οι Σύριοι «πέτυχαν» να αιφνιδιαστούν.
Οι τελευταίοι (γενικότερα ο άξονας της αντίστασης και η Ρωσία) παρά τις επιτυχίες τους σε διάφορα μέτωπα, αφενός δείχνουν σε αρκετές περιπτώσεις να υποτιμούν τους σχεδιασμούς και τον τυχοδιωκτισμό των αντιπάλων τους, μέσα από έναν διάχυτο κατευνασμό και διάθεση συμβιβασμού, η οποία πάντα (μα πάντα) ερμηνεύεται από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους ως αδυναμία, αφετέρου επιδεικνύουν χτυπητές στρατιωτικό- πολιτικές αδυναμίες.
Απόδειξη αυτού σαφής παρεμπιπτόντως, αποτελεί το γεγονός ότι κατά το Reuters, οι υπηρεσίες πληροφοριών των ΗΠΑ θεωρούν ότι ουδόλως έχει αυξηθεί ο κίνδυνος χρήσης πυρηνικών όπλων από την Ρωσία, παρά την χρήση ATACMSκαι Storm Shadow από τις ουκρανικές δυνάμεις, δηλαδή από τις ΗΠΑ εναντίον «παλαιών εδαφών» της Ρωσίας. Ούτε ο Oreshnik(ο οποίος μάλλον χρησιμοποιήθηκε με άδειες κεφαλές) ούτε η αναθεώρηση του πυρηνικού δόγματος της Ρωσίας φαίνονται να συγκινούν τις ΗΠΑ. Δεν έχει σημασία αν η εκτίμηση των υπηρεσιών των ΗΠΑ είναι ορθή. Έχει σημασία ότι είναι αυτή που είναι, υποδηλώνοντας ότι δεν υπάρχει επαρκής ρωσική αποτροπή. Αυτή η συνθήκη είναι άκρως επικίνδυνη. Οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν τα ρωσικά εδάφη, ενώ η Ρωσία βομβαρδίζει την Ουκρανία. Ασχέτως του τι είναι ευνοϊκότερο για την παγκόσμια ειρήνη (κάτι που είναι θεμελιώδες από μόνο του) πώς μπορεί να υπάρξει αποκατάσταση της ρωσικής αποτροπής έτσι; Το ίδιο σε κάποιο βαθμό συμβαίνει και με το Ιράν, το οποίο διστάζει ξανά να υλοποιήσει την απειλή του προς το Ισραήλ, εν αναμονή μάλλον κάποιας ανακωχής στην Γάζα ή της ορκωμοσίας του προέδρου Τραμπ. Είναι θέμα μόνο στρατιωτικής ισχύος; Μάλλον όχι. Παρότι οι ΗΠΑ και δευτερευόντως το Ισραήλ αποτελούν πανίσχυρες στρατιωτικές μηχανές έχουν τεράστιες αδυναμίες οι οποίες έχουν φανεί ήδη απέναντι στην παλαιστινιακή αντίσταση και στη Χεζμπολάχ. Πρόκειται για ζήτημα κυρίως φοβικότητας και εν πολλοίς κουλτούρας.
Το αποτέλεσμα είναι ότι κάθε φορά, όποτε αποφασίζουν η Ρωσία και ο άξονας της αντίστασης να δράσουν έχοντας ήδη υποστεί τις συνέπειες του κατευνασμού τους, το κάνουν υπό δυσμενέστερες συνθήκες. Το ίδιο εν πολλοίς συνέβη και στη Συρία. Ένας συνδυασμός αναγκών στο πεδίο και ρωσικής πολιτικής της μικρότερης δυνατής εμπλοκής, έχουν διατηρήσει ένα κράτος-παζλ, το οποίο παραμένει τριχοτομημένο και επομένως ευάλωτο σε τέτοιου είδους γεγονότα και πολιτικές. Πολύ πριν το 2022, όταν το μόνο μέτωπο ήταν η Συρία, η Ρωσία και ο άξονας της αντίστασης δεν τόλμησαν να εκκαθαρίσουν την παράνομη τουρκική και ΝΑΤΟϊκή κατοχή στη Συρία. Τι θα έκαναν οι ΗΠΑ; Θα ξεκινούσαν τον Γ’ Παγκόσμιο για να υπερασπιστούν ελεγχόμενες από την Τουρκία, ισλαμιστικές ομάδες ή και την ίδια την παράνομη τουρκική κατοχή; Είναι σχεδόν απίθανο. Τώρα, ο άξονας της αντίστασης και η Ρωσία πληρώνουν εκείνες τις επιλογές πανάκριβα και ίσως το κόστος να αποβεί τεράστιο, αν η προέλαση των τουρκό- νατοϊκών δυνάμεων δεν σταματήσει. Η Ρωσία στη Συρία έχει στείλει δεύτερης κατηγορίας στρατιωτικούς μετά το 2022 ενώ και ο συριακός στρατός έχει πολύ σοβαρές αδυναμίες. Το Ιράν φορτώνεται ένα μεγάλο βάρος ενώ πρακτικώς βρίσκεται σε πόλεμο με το Ισραήλ. Ακόμα χειρότερα, όταν το Ισραήλ (μάλλον) χτύπησε και ρωσικές δυνάμεις πριν από λίγες εβδομάδες στη Λαττάκεια, η Ρωσία δεν έπραξε ουσιαστικώς τίποτα. Μέχρι και την τελευταία στιγμή ακολουθούσε μια διστακτική, αν όχι επαμφοτερίζουσα πολιτική.
Το μήνυμα από την άλλη πλευρά είναι τόσο σαφές, για τόσο πολύ καιρό ώστε είναι εντυπωσιακό πώς δεν γίνεται άμεσα κατανοητό: ο πόλεμος μεταξύ της «Δύσης» και των εχθρών της είναι ολοκληρωτικός. Περιλαμβάνει μια τεράστια έκταση σχεδόν ενοποιημένου μετώπου, εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια μαχητών συνολικώς, ακόμα και την διακινδύνευση χρήσης πυρηνικών όπλων. Μια Ρωσία και ένα Ιράν που δεν συμπεριφέρονται αναλόγως(ακόμα χειρότερα ισχύουν τα παραπάνω για την Κίνα) απλώς θα πληρώσουν πολύ μεγάλο κόστος και θα κινδυνέψουν να χάσουν έναν υπαρξιακό, ολοκληρωτικό πόλεμο. Τα παραπάνω φαίνονται και στο μέτωπο της Ουκρανίας. Για παράδειγμα, πώς μπορεί η Ρωσία ταυτοχρόνως να υποστηρίζει ότι έχει δεχτεί επίθεση από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ αλλά να παραμένει στο επίπεδο της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης»; Δεν υποδηλώνει έτσι ότι δεν εννοεί αυτά που κατά τα λοιπά διακηρύσσει;
Η επίθεση στη Συρία αποτελεί σαφώς τμήμα ενός ευρύτερου σχεδίου. Η πίεση από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, προς την Ρωσία, τον άξονα της αντίστασης και λίγο αργότερα προς την Κίνα, μόνο θα εντείνεται ως η δεύτερη πλευρά παραμένει κατευναστική και αναποφάσιστη. Έτσι θα οδεύουμε ολοένα πιο κοντά προς κατακλυσμιαίες καταστάσεις.
