Το πρωτότυπο ποίημα είναι του Έντγκαρ Άλλαν Πόου. Σ’ αυτό βασίστηκε ο Σκαρίμπας και έκανε τη δικιά του εκδοχή του “Ουλαλούμ”, και ο Άσιμος του έδωσε τη γνωστή φανταστική μουσική υπόσταση. Τρεις θρύλοι (ο καθένας στο δικό του είδος) μαζί.

“Ουλαλούμ”

Ήταν σαν να σε πρόσμενα κυρά,
απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα,
κι έλεγα θάρθει απόψε απ’ τα νερά, κι’ από τα δάσα!

Θάρθει, αφού φτεράει μου η ψυχή,
αφού σπαρτάει το μάτι μου σαν ψάρι,
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή και νειό φεγγάρι!…

Και να το κάθισμά σου συγυρνώ,
στολνάω την κάμαρά μου αγριομέντα,
και νά με κι’ όλας σου αρχινώ χρυσή κουβέντα:

πως να, θα μείνει ο κόσμος με το «μπα!»
που μ’ έλεγε τρελλό, πως είχες γίνει
ατμός και ―τάχα― σύννεφο θαμπό
μπρος στη σελήνη

Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ,
κίνησα να σε βρω στο δρόμο ―ώϊμένα―
μα σκούνταφτες όπου γω σκούνταφτα- χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ’ αγάπησα κυρά,
που άκουγα διπλά τα βήματά μου,
πάταγα γω (τυφλός) μες στα νερά;
– κι εσύ κοντά μου…

Γιάννης Σκαρίμπας