ΠΗΓΗ: selidodeiktis
* Η ομιλία της εκπαιδευτικού Γιώτας Ιωαννίδου στην κεντρική πολιτική εκδήλωση τη δεύτερη ημέρα (1/6/24) του Φεστιβάλ Αναιρέσεις, με τίτλο «Με την απελευθερωτική παιδεία των κοινωνικών αναγκών ενάντια στην εκπαίδευση αγοράς, ΕΕ – κεφαλαίου» . Η ομιλία σε video ΕΔΩ Αναιρέσεις 2024: Γιώτα Ιωαννίδου (youtube.com)
Εικόνες από την εκπαίδευση
Στα μέσα Μαΐου ο πρωθυπουργός με τον Υπουργό παιδείας εξήγγειλαν από τα Ριζώματα Ημαθίας την επιστολική παιδεία, εκτός από την επιστολική ψήφο. Επανάσταση στη διεξαγωγή του μαθήματος χαρακτήρισε ο κος Μητσοτάκης το μάθημα με τηλεκπαίδευση, όταν δεν μπορεί να γίνει το μάθημα δια ζώσης σε ακριτικές περιοχές, όπως η Γαύδος ή όταν δεν υπάρχουν εκπαιδευτικοί λόγω λιτότητας θα συμπληρώναμε εμείς για να πάνε στα 30 χιλιόμετρα από τη Βέροια. Δεκάδες σχολεία παραμένουν με κενά μέχρι και την Άνοιξη, όπου δεν συμπληρώνονται αλλά κανονικοποιούνται. Η ΕΕ προτάσσει την ψηφιακή εκπαίδευση και τον πακτωλό χρημάτων στις εταιρείες κι όχι τους διορισμούς μόνιμων καθηγητών και δασκάλων μαζί με την υποστήριξη και των σχολείων και της διαβίωσής τους. 232 εκατομμύρια προβλέπονται από το Ταμείο ανάκαμψης για το ψηφιακό σχολείο από το 1,1 δις για 25 έργα στην εκπαίδευση, που οι μόνιμοι διορισμοί απουσιάζουν.
Την ίδια περίοδο ο Μητσοτάκης πιστός στο δόγμα, ΕΕ και ΝΑΤΟ, κοινό πολέμου συνδικάτο που στηρίζει τη γενοκτονία του Ισραήλ ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό δήλωνε για τις φοιτητικές καταλήψεις «Κι αν νομίζουν κάποιοι ότι μπορούν, για λόγους που στο δικό τους το μυαλό να είναι απολύτως δικαιολογημένοι, να επαναλάβουν αυτά τα οποία μπορεί να είδαν σε άλλες χώρες και να καταλαμβάνουν πανεπιστήμια, να στήνουν αντίσκηνα και να τα κάνουν γης μαδιάμ, είναι βαθιά γελασμένοι…» “ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ελληνική Λύση υπερψήφισαν το ψήφισμα που αναγνώριζε το δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοαμύνα και έδινε άλλοθι να ξεκινήσει η γενοκτονία.
“Σύμφωνα με όσα αναφέρει η ίδια η ΕΕ, το Ισραήλ και η ΕΕ μοιράζονται τις ίδιες αξίες της “δημοκρατίας”, της “ελευθερίας”, του “κράτους δικαίου” και δεσμεύονται σε “ένα διεθνές οικονομικό σύστημα που βασίζεται στις αρχές της ελεύθερης αγοράς”.
Η ΕΕ από κοινού με το Ισραήλ συμμετέχει σε 5000 ερευνητικά προγράμματα. Με βάση τέτοια προγράμματα, ισραηλινές πολεμικές βιομηχανίες και ο Ισραηλινός στρατός έχουν επιδοτηθεί με πάνω από 1,3 δισεκατομμύρια ευρώ – κάθε έτος περίπου 260 εκατομμύρια ευρώ- τα οποία πάνε για έρευνα και ανάπτυξη οπλικών συστημάτων ή των λεγόμενων “ειδών διπλής χρήσης”. “Είδος διπλής χρήσης” για παράδειγμα είναι το περίφημα predator
Μόνον την τελευταία δεκαετία τα ελληνικά πανεπιστήμια συμμετείχαν σε 14 ευρωπαϊκά προγράμματα με άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ και πάνω από 30 ευρωπαϊκά έργα με εμπλοκή διάφορων υπηρεσιών καταστολής και πολέμου.
Η Ευρώπη του πολέμου μας συστήνεται…
Από το Πέραμα ανακοινώθηκε στο τέλος του 2023, η αναβάθμιση των ΕΠΑΛ, ΙΕΚ, δομών κατάρτισης … ως μετονομασία σε Campus, με χρήση κοινών υποδομών, μάνατζερ στη διοίκησή τους, μαζί με τοπικούς κι άλλους επιχειρηματίες που θα εξασφαλίζουν τζάμπα εργατικό δυναμικό μέσω της αλλαγής των προγραμμάτων σπουδών και της μαθητείας. Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις…πριν τρεις ημέρες ανακοινώθηκε η στελέχωση των κενών θέσεων στο ΕΚΑΒ από σπουδαστές ΙΕΚ, αμισθί, για την πρακτική τους άσκηση όταν υπάρχουν αυξημένες ανάγκες και δεν επαρκεί το προσωπικό… (ΟΜΟΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΠΡΩΤΟ Π.Χ. ΤΥΧΑΊΟ;..) όπως κάθε καλοκαίρι στα νησιά (κάθε ομοιότητα με το πρώτο παράδειγμα…) Ακολουθούνται με ευλάβεια διαχρονικά από τις κυβερνήσεις, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ οι ευρωπαϊκές κατευθύνσεις για την προτεραιότητα της κατάρτισης και μάλιστα της μάθησης που βασίζεται στην εργασία, την απασχολησιμότητα και στην προσαρμοστικότητα του εργατικού δυναμικού στις ανάγκες της αγοράς. Η συγκριτική έκθεση παρακολούθησης της υλοποίησης των στόχων της ΕΕ στην εκπαίδευση και την κατάρτιση, του 2023, βάζει στόχο μέχρι το 2025 το 60% των αποφοίτων να έχουν περάσει από τέτοιες θέσεις.
Και ημέρες που είναι… Πανελλαδικές
Διαρκώς μειούμενος βαίνει ο αριθμός των εισακτέων στα δημόσια πανεπιστήμια.
Σε συνδυασμό με την καθιέρωση της Ελάχιστης Βάσης τα τελευταία χρόνια μειώθηκε και ο αριθμός των επιτυχόντων (περίπου 36.000 λιγότεροι τα τελευταία 3 χρόνια της εφαρμογής της ΕΒΕ). Η παραπάνω μεταβολή παρουσιάζεται στην έκθεση της Εθνικής Αρχής Ανώτατης Εκπαίδευσης για το έτος 2022 η οποία επιδόθηκε στη Βουλή και στο υπουργείο Παιδείας.
Όσον αφορά στον αριθμό των εισακτέων εμφανίζει δραματική μείωση τα τελευταία χρόνια (από το 2010 έως το 2023). Συγκεκριμένα το 2010 ο αριθμός των εισακτέων είχε ορισθεί σε 84.690 και φέτος είναι 68.851. Πώς αλλιώς θα δημιουργηθεί η πελατεία των ιδιωτικών Πανεπιστημίων που πρόσφατα ψήφισε η κυβέρνηση εν μέσω φοιτητικής και λαϊκής κατακραυγής… Παρεμπιπτόντως πάλι με τις ευλογίες της ΕΕ, αφού στο ευρωενωσιακό δίκαιο βρήκε το επιχείρημα στήριξης της επιλογής της ατ, η κυβέρνηση. Έγκριτοι νομικοί ανακοίνωσαν: Με τη διαδικασία αυτή επιχειρείται, προφανώς, να παρακαμφθεί νομότυπα πάντως σύμφωνα με το Σύνταγμα και το Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η αναχρονιστική συνταγματική απαγόρευση της ίδρυσης σχολών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης από ιδιώτες, του άρθρου 16 του Συντάγματος…. υπό το φως των θεμελιωδών ελευθεριών της ΕΕ και ιδίως σε συμφωνία με την «ελευθερία ίδρυσης εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ή παραρτημάτων με τη μορφή της επιχειρηματικής ελευθερίας», όπως αυτή ρητά προστατεύεται από τον Ευρωπαϊκό Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων.
Η αστική πολιτική στην εκπαίδευση: στρατηγικοί εναγκαλισμοί κυβερνήσεων-αστικού προσωπικού, ΕΕ, ΝΑΤΟ, κεφαλαίου
Δεν πρόκειται για ασύνδετες αλλοπρόσαλλες εικόνες μιας πραγματικότητας που εκβαρβαρίζεται. Υπάρχει ένα κοινό γαιτανάκι, αστικής πολιτικής που διαπερνά την πολιτική της ΕΕ για την εκπαίδευση και δίνει βήματα σε όλες τις χώρες αλλά και στην ελληνική άρχουσα τάξη να πορεύεται, εξυπηρετώντας τις επιδιώξεις του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής αναπαραγωγής.
Αύξηση της κερδοφορίας και θωράκιση της αστικής κυριαρχίας επιχειρεί η αστική πολιτική, στις νέες συνθήκες όξυνσης των αντιφάσεων του καπιταλισμού. Ποιες είναι οι βασικές πλευρές Τί συγκροτεί κυριως την αστική πολιτική στην εκπαίδευση και με ποια καινούργια στοιχεία; Ας αποπειραθούμε να ξεχωρίσουμε κάποιες κύριες τάσεις μεθοδολογικά, αφού στην πραγματική ζωή διαπλέκονται και παράγουν το όλον
Όξυνση των ταξικών φραγμών, όσον αφορά τη δυνατότητα εισόδου σε όλες τις βαθμίδες στην εκπαίδευση των παιδιών της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, τις υπηρεσίες υποστήριξης τους, άμβλυνσης των κοινωνικά άνισων εφοδίων τους (σίτιση, στέγαση, μαθησιακή υποστήριξη κλπ) Σύμφωνα με έρευνες του ΙΟΒΕ, ήδη από το 2014 και χωρίς ΕΒΕ, περισσότεροι από τους μισούς φοιτητές των πανεπιστημίων (53,3%) προήλθαν από οικογένειες με υψηλό κοινωνικό και μορφωτικό επίπεδο. Στην ίδια κατεύθυνση επίτασης των ταξικών φραγμών κινείται και το επόμενο νομοσχέδιο για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και το εθνικό απολυτήριο, που η απόκτησή του θα γίνεται με πολλαπλού τύπου εξετάσεις σε όλες τις τάξεις του Λυκείου. Αλλά και οι ρυθμίσεις για την ειδική αγωγή που φορτώνουν τα βάρη στις πλάτες των εργαζόμενων γονιών τους. Και πρέπει να είναι η ειδική αγωγή ένα ευαίσθητο και κεντρικό πεδίο για την εργατική πολιτική στην εκπαίδευση.
Εμπορευματοποίηση, επιχειρηματικοποίηση και ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης που αποτυπώνεται από το τι εγγράφεται στο εργατικό δυναμικό που θέλουν να παράξουν από αυτήν, την κατεύθυνση ανάπτυξής της εκπαίδευσης και της έρευνας έως το ότι πολλά κομμάτια της ιδιωτικοποιούνται ή ολόκληρη και γίνονται πεδία καπιταλιστικής κερδοφορίας
Η λειτουργία και η διοίκηση των Πανεπιστημίων αλλά και πολλών πλευρών πλέον των σχολείων είναι ένα πρώτο φανερό παράδειγμα.
Όχι μόνο η βθμια εκπαίδευση, η τεχνική εκπαίδευση αλλά και η ίδια η τριτοβάθμια εκπαίδευση χαρακτηρίζεται πλέον από τάση κατακερματισμού και διάσπασης των γνωστικών αντικειμένων και την απόκτηση εφήμερων δεξιοτήτων προσαρμοσμένων στις άμεσες ανάγκες της αγοράς που γρήγορα απαξιώνονται μαζί με τον κάτοχό τους. Οδηγώντας στη σύγχρονη αμάθεια και τη ρευστοποίηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Έτσι τροφοδοτείται μια άλλη αγορά αυτή των προσόντων. Οι εφαρμογές ΤΠΕ στην εκπαίδευση γίνονται πεδίο κερδοφορίας για μεγάλες μερίδες κεφαλαίου.
Ο τομέας της έρευνας είναι χαρακτηριστικό πεδίο όλων των παραπάνω, κρίσιμο για την ανάταξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, λόγω της συνεχούς αλλαγής που επιφέρουν οι νέες επιστημονικές τεχνολογικές ανακαλύψεις στην παραγωγή. Μεγιστοποιείται όλο και περισσότερο η παρέμβαση του κεφαλαίου για εφαρμοσμένη έρευνα προσαρμοσμένη στις ανάγκες του, πολεμικές ή ειρηνικές, με απευθείας σύνδεση του Πανεπιστημίου με τις επιχειρήσεις, ιδιωτική ιδιοκτησία στα αποτελέσματά της (πατέντες, διπλώματα ευρεσιτεχνίας) κι απαγόρευση δημοσιοποίησης των αποτελεσμάτων, ασφυκτικός έλεγχος μέσω της χρηματοδότησης της διαδικασίας, κατεύθυνσης της έρευνας και μέσω των υποτροφιών των ερευνητών. με τη βοήθεια των νόμων και του πλαισίου που διαμορφώνουν διαχρονικά όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις και η ΕΕ ΝΑΤΟ. Τα αποτελέσματα είναι ολέθρια και όχι μόνο στον πόλεμο και τη γενοκτονία της Παλαιστίνης, όπως δείξαμε παραπάνω. Φάνηκαν έντονα με την πατεντοποίηση των εμβολίων επί πανδημίας. Εταιρίες όπως η AstraZeneca βάσισαν την κερδοφορία τους στην δημόσια έρευνα των Πανεπιστημίων (η εν λόγω στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης όπου σχεδιάστηκε το εμβόλιο) και τώρα που δε βγάζει κέρδος το αποσύρουν.
Για όλα τα παραπάνω και για τη συνολική λειτουργία πλέον της εκπαίδευσης υπό καθεστώς επιχείρησης και δημόσιου μάνατζμεντ, μέτρησης της αποτελεσματικότητας της, ανυποχώρητη επιλογή της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, είναι η αξιολόγηση σε όλες τις βαθμίδες και το εκπαιδευτικό δυναμικό.
Αναπαραγωγή αστικής ιδεολογίας και ελίτ, στελεχών στο κράτος, τη διοίκηση, την εκπαίδευση, το κομματικό σύστημα, τα ΜΜΕ κλπ
Η αστική πολιτική δεν ενδιαφέρεται μόνο για τα κέρδη αλλά και την καπιταλιστική κυριαρχία
Υπάρχουν μεταβολές στον πολιτικό και ιδεολογικό ρόλο της εκπαίδευσης, που συνδέονται τόσο με τον εμποτισμό της συνείδησης συνολικά των μαθητών και φοιτητών και των μελλοντικών εργαζομένων με τις «κατάλληλες» για το σύστημα αξίες και πολιτικές απόψεις και την απαιτούμενη από το σύστημα εργασιακή κουλτούρα και «ευελιξία», όσο και με την παραγωγή εκείνου του ειδικού δυναμικού από τα Πανεπιστήμια που θα στελεχώσει τομείς του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα με αποδοτικό τρόπο τόσο όσο αφορά την κερδοφορία του κεφαλαίου όσο και την αναπαραγωγή της κυριαρχίας του.
Για το πρώτο η τεχνική εκπαίδευση αλλά και για τη γενική εκπαίδευση τόσο το πρόγραμμα σπουδών (έξι ώρες θρησκευτικά στις τρεις τάξεις του γυμνασίου έναντι πέντε συνολικά χημείας και βιολογίας – απομάκρυνση κοινωνιολογίας- διδασκαλία ιστορίας κλπ) όσο και στο παράλληλο πρόγραμμα που συγκροτείται από άπειρα προγράμματα επιχειρηματικότητας, στήριξης της ΕΕ κλπ
Ειδικά στα πανεπιστήμια συνδέεται με την αξιοποίηση από ατομικούς ή τον συλλογικό κεφαλαιοκράτη (κράτος) του «κύρους» με το οποίο περιβάλλονται οι πανεπιστημιακοί, ώστε να δικαιολογηθούν, να γίνουν αποδεκτά ή και να ενδυθούν με περίβλημα φιλολαϊκό αντεργατικές και ανελεύθερες επιλογές. Είναι ευδιάκριτη αυτή η αλλαγή στο περιεχόμενο επιστημονικών τομέων που αφορούν την ιστορία, τη γραμμή εξίσωσης κομμουνισμού φασισμού, ή τη φιλοσοφία, τις διεθνείς σπουδές ή τον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πολιτισμό, την εκπαίδευση των αυριανών εκπαιδευτικών ή την ψυχολογία. Επίσης, στο περιεχόμενο επιστημονικών τομέων που αφορούν την οικονομία και την παραγωγή (λογιστική, marketing, management, διαχείρiση ανθρώπινων πόρων κ.λπ.) αλλά και την έννοια του Δικαίου, που διαπνέεται καταλυτικά από τις σύγχρονες αρχές και τα μοντέρνα μοντέλα της αστικής πολιτικής οικονομίας ή της δικαιοσύνης για τονανταγωνιστικό άτομο-ιδιώτη , τα οποία αναγορεύονται σε μοναδικά βιώσιμα κι αποτελεσματικά και περιβάλλονται με ένα ένδυμα απόλυτης τεχνοκρατικής αλήθειας. Το ίδιο ισχύει και στα επιστημονικά πεδία που «παράγουν» αποφοίτους που θα στελεχώσουν τον κρατικό μηχανισμό (διοικητικά ή οικονομικά), αποφοίτους οι οποίοι είναι αναγκαίο να έχουν ενσωματώσει την κυρίαρχη ορθοδοξία, να μπορούν να εμφανίζουν τις πολιτικές επιλογές του αστικού κράτους ως «ουδέτερες» και να εμπνέονται από τις αρχές ης ιδιωτικής οικονομίας (άρα να μεταλαμπαδεύουν στο δημόσιο όπου εργάζονται τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια). Τέλος, οι αγοραίες αξίες επενδύουν με διαφορετικό -σε σχέση με το παρελθόν- πλαίσιο και άλλα επιστημονικά πεδία, όπως οι ιατρικές ή οι πολυτεχνικές σχολές. Η θεραπευτική έναντι της προληπτικής κατεύθυνσης, η προσανατολισμένη στο άτομο ιατρική, η βιολογικοποίηση και αποκοινωνικοποίηση των ψυχικών διαταραχών αλλά και ο χωροταξικός σχεδιασμός ή η αρχιτεκτονική στο έλεος της τουριστικής ανάπτυξης και του airbrb.
Έτσι παράγονται τα στελέχη της ελίτ αλλά και ο μελλοντικός εργαζόμενος που θα θέσει αύριο τη φαντασία και τη δημιουργικότητά του στην υπηρεσία του εργοδότη (ως στοιχείο των εργασιακών του ικανοτήτων) θα είναι αποδοτικός για το κεφάλαιο αν η κινητοποίηση της φαντασίας του επικαθορίζεται από τις αρχές της αγοράς, του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας, όπως αυτές εκδηλώνονται σήμερα.
Και τέλος, θέλουν η εκπαίδευση να μη μυρίζει απεργίες, συγκρούσεις και εξεταστικά του 1998, μαθητικές καταλήψεις και ανατροπή νόμου Αρσένη και μαχητικό αγώνα της ελαστικής εργασίας ενάντια στο προσοντολόγιο του Γαβρόγλου του 2019, αγώνα χρόνων μπλοκαρίσματος της αξιολόγησης. Πανεπιστήμια στην επιχειρηματική φορμόλη, όχι Πανεπιστήμια εξεγερτικά του 1973, όχι των καταλήψεων και των διαδηλώσεων ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, των ξεσηκωμών για την Παλαιστίνη, τα κοινωνικά προβλήματα, την ειρήνη και την ελευθερία. Να μην μυρίζουν Μάηδες και εξεγέρσεις αλλά καταστολή και υποταγή. Τεχνοκρατισμό και ατομιστές καριερίστες. Επικερδή καινοτομία και αστυνομία σκέψης Και γιατί όχι ακροδεξιό κοινωνικό δαρβινισμό. Αυτό εννοούν οι κυρίαρχοι και οι Αδώνηδες όταν μιλούν για Πανεπιστήμια που «θα πάψουν να είναι κέντρα ανομίας της αριστεράς».
Ο καταστροφικός ρόλος της ΕΕ και η αναγκαιότητα σύγκρουσης, ρήξης, εξόδου
Οι αντιδραστικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και στην εκπαίδευση δεν θα μπορούσαν να προχωρήσουν τόσο επιθετικά αν η ΕΕ δεν τις οργάνωνε ως ανάλυση, πολιτική, κλιμακούμενη επίβλεψη και διαμόρφωση όρων, τοποθέτηση στόχων, προσπάθεια ενοποίησης και κοινού βηματισμού των κυβερνήσεων των χωρών, Ι-Π κατεργασία συνειδήσεων, χρηματοδοτικά εργαλεία υποστήριξής τους ως μονόδρομο στην αντιμετώπιση της κρίσης. Η αστική πολιτική οργανώνεται και προωθείται μέσα από την ενωμένη δύναμη εθνικού και υπερεθνικού κράτους. Φαίνεται από όλη τη συζήτηση για την ανταγωνιστική οικονομία της γνώσης τη δεκαετία του 1980, τη λογική των δεξιοτήτων και της ευελιξίας στην εργασία της Συνόδου στη Λισαβώνα , τους εξυπηρετικούς για τους εργοδότες Ενιαίους Ευρωπαϊκούς Χώρους είτε πτυχίων, είτε έρευνας, είτε κατάρτισης, της Μπολώνια και της Κοπεγχάγης, τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι την τηλεκπαίδευση, την αξιολόγηση, την ψηφιακή αμάθεια, τα προγράμματα διάχυσης των ευρωπαϊκών αξιών κλπ
Η ΕΕ είναι καταστροφή. Γιατί καταστροφή κι όχι κανονικότητα είναι μια ζωή όπου όσο θα αυξάνει η γνώση θα φτωχαίνει η σκέψη των νέων ανθρώπων. Θα ζούν μια ζωή ανασφάλειας και φτώχειας μαζεύοντας προσόντα χωρίς να συγκροτούν μόρφωση, θα αποκλείονται όλο και περισσότερο από τη δυνατότητα να αποφασίζουν, θα αντιμετωπίζουν τον κόσμο με φόβο και χωρίς προσδοκία αλλαγής του, θα σκοτώνονται στις πολεμικές συγκρούσεις για ξένα συμφέροντα, θα υποκύπτουν στον ατομισμό και στην αλληλοσφαγή με κάθε διπλανό τους για την επιβίωση με ακροδεξιά ή φασιστικά προτάγματα. Εκπαιδευτικών που θα «διπλώνονται» για να μπαλώσουν τα κουτάκια της εξουσίας και θα διπλώνουν τα φτερά των μαθητών τους για να γίνουν αρεστοί μέσα από μια νεκρή αντιπαιδαγωγική πράξη.
Η αναγκαιότητα απειθαρχίας στην πολιτική της ΕΕ, σύγκρουσης και ρήξης, εξόδου από το λάκκο των λεόντων, προβάλλει πίσω από κάθε άμεση διεκδίκηση δίπλα στην αναγκαία αντικυβερνητική πάλη και το σπάσιμο της σιωπής της συναινετικής αντιπολίτευσης. Το πρόσφατο παράδειγμα με το νόμο για την ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων είναι αποκαλυπτικό. Με την προετοιμασία για την υλοποίηση αυτής της αναγκαιότητας οφείλει να ασχοληθεί η Αριστερά κι όχι με την ανεύρεση τεχνασμάτων αποφυγής της. Τέρμα πια με τις αυταπάτες περί μετασχηματισμού της ΕΕ σε «κοινωνική Ευρώπη», «πράσινη Ευρώπη» ή με όποια άλλα επίθετα προσπαθούν να καλύψουν την αντιδραστικότητά της.
Πολλές φορές με την επίκληση των δυσκολιών των συσχετισμών, προβάλλεται ως πιο ρεαλιστική η πολιτική που θέτει ως όριο στο σήμερα, την αντιμετώπιση των συνεπειών από την πολιτική της ΕΕ και το τί θα γίνει με την παραμονή σε αυτή ως ζήτημα για επίλυση σε ένα ακαθόριστο μέλλον ή στη σφαίρα της θεωρίας. Σαν να πρόκειται για μια ισοπαλία όπου οι αντίπαλοι της ταξικής πάλης θα σεβαστούν το αποτέλεσμα. Η εμπειρία όμως μέχρι τώρα δείχνει ότι μια τέτοια επιλογή οδηγεί σε συνεχή χειροτέρευση της θέσης των εργαζόμενων και ακόμη μεγαλύτερη επιθετικότητα των κυβερνήσεων και του κεφαλαίου. Η εκπαίδευση έχει γίνει πεδίο δοκιμής αντεργατικών πολιτικών και παραγωγής σύγχρονων σκλάβων. Η παραμονή στην ΕΕ οδηγεί στην ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή του κόσμου της εργασίας, του περιβάλλοντος, της ειρήνης. Γιατί ποιος αντίπαλος θα δεχόταν να εκχωρήσει σε περίοδο κρίσης και έξαρσης των ανταγωνισμών, έστω κάτι μικρο, βραχυπρόθεσμα σε ένα δυσαρεστημένο αλλά προβλέψιμο κίνημα παρίων, που οι ηγεσίες τους διατρανώνουν σε όλους τους τόνους ότι δεν θα φτάσει να τον απειλεί; Όποιος αποζητά τα λίγα χάνει και τα ελάχιστα
Όσοι συμφωνούν ότι η παραμονή στην ΕΕ είναι σίγουρα καταστροφή, δεν μπορεί να υποστηρίζουν ότι το ίδιο είναι και η ρήξη, έξοδος από αυτήν. Η συζήτηση για το μέλλον της ΕΕ ανοίγει από όλους ενόψει ευρωεκλογών και μάλιστα στο όνομα ιστορικών αποφάσεων ακόμη μεγαλύτερης αντιδραστικοποίησής της, εκτός από την πλειοψηφία της Αριστεράς που στην καλύτερη περίπτωση ψιθυρίζει την ανάγκη ρήξης και εξόδου ως ιδεολογικό παραλειπόμενο αλλά όχι ως άμεσο πολιτικό ζητούμενο και στόχος ανατροπής.. Δικαίως αποσπά την αναγνώριση από τα αστικά επιτελεία.
Ο στρουθοκαμηλισμός της Αριστεράς για όλα τα παραπάνω και η υιοθέτηση των διαφόρων ΤΙΝΑ με αποποίηση του κύριου ρόλου της που είναι να αναζητά και να φωτίζει δρόμους απελευθέρωσης της ανθρωπότητας μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι, εξορίζει την παραπάνω αναγκαία συζήτηση οδηγώντας σε ήττες όπως αυτή του 2015, όταν οι λαϊκές διαθέσεις την προσπερνούν, τα ερωτήματα τίθενται αμείλικτα και αυτή υποχωρεί στο δήθεν ασφαλές συστημικό πεδίο.
Το δίλλημα στην αριστερά τίθεται έτσι: Είτε πολιτικός αγώνας του εργατικού λαϊκού κινήματος για απειθαρχία-ρήξη-αποδέσμευση, για ρήγματα και ανατροπή στους πυλώνες της κυρίαρχης πολιτικής σήμερα στην εκπαίδευση και παντού είτε αμυντική πάλη «κατά των συνεπειών» με ουσιαστική αποδοχή αυτών των πυλώνων και αυτοπεριορισμό των στόχων του κινήματος στα όριά τους. Ο δεύτερος δρόμος έχει ηττηθεί πρόσφατα. Οφείλουμε να ανιχνεύσουμε τον πρώτο κι όχι να απαριθμίζουμε τις δυσκολίες του.
Ανάγκη ανεξαρτησίας από την αστική πολιτική ενός ευρύτερου πολιτικού ρεύματος, αντικαπιταλιστικής ανατροπής, κομμουνιστικής κατεύθυνσης
Η σύγκρουση με τις πολιτικές της ΕΕ και η έξοδος από αυτήν ε ίναι κρίσιμη πλευρά για τη συγκρότηση και το δυνάμωμα ενός συνολικότερου πολιτικού ρεύματος, αντικαπιταλιστικής ανατροπής, σοσιαλιστικής -κομμουνιστικής κατεύθυνσης, διεθνιστικής αλληλεγγύης των λαών της Ευρώπης και του κόσμου με έξοδο-διάλυση των υπερεθνικών καπιταλιστικών συγκροτήσεων, για μια άλλη κοινωνία.
Επίλογος
Το μορφωτικό ζήτημα είναι ένα από τα κρίσιμα ζητήματα που οφείλει να ιεραρχεί το επαναστατικό – κομμουνιστικό ρεύμα που επιδιώκει την ανατροπή της σημερινής κατάστασης προς μια κοινωνία απελευθέρωσης, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και ιδιωτική ιδιοκτησία, μια κοινωνία χειραφέτησης Τα ζητήματα της παιδείας και του πολιτισμού είναι καθοριστικά τόσο για τη συγκρότηση των δυνάμεων της εργασίας όσο και για την ευόδωση των ανατρεπτικών στόχων τους. Ως δύναμη γνώσης, γιατί για να αλλάξεις κάτι πρέπει να το γνωρίζεις, στο παρελθόν και το παρόν και να φιλοδοξείς να επηρεάσεις το μέλλον του. Αλλά και ως έμπνευση, ως απελευθερωτικό πνεύμα από τους αποξενωτικούς καταναγκασμούς του κεφαλαίου πάνω στη δημιουργική εργασία, την επιστήμη και την τεχνολογία, τη σκέψη, τις ανθρώπινες σχέσεις και τις αισθητικές, καλλιτεχνικές τους εκφράσεις, τον πολιτισμό. Το μέτωπο απελευθερωτικής παιδείας, χειραφετημένης από την εκμετάλλευση εργασίας και ελευθερίας-δημοκρατίας είναι σήμερα όσο ποτέ αναγκαίο.
Η συζήτηση γύρω από τα βασικά σημεία της εκπαιδευτικής πρότασης μας της απελευθερωτικής παιδείας σε μια άλλη κοινωνία είναι αναγκαία στο σήμερα. Όχι μόνο γιατί κανείς δεν προχωρά χωρίς ορίζοντα. Ανοίγει νέα ερωτήματα και συγκρούεται με την καθημερινή μας πραγματικότητα, όχι τυχαία, αλλά από πρόθεση. Γιατί θέλει να την ανατρέψει κι όχι να τη διαχειριστεί, να εγκλωβιστεί σε αυτήν. Γι’ αυτό είναι μια μάχιμη πρόταση κι όχι μια υπόθεση εργασίας. Γιατί η αντιμετώπιση του σήμερα και η αναζήτηση του αύριο της εκπαίδευσης, δεν είναι δυο διαδοχικές διαδικασίες, ούτε παράλληλες. Βαδίζουν αγκαλιά, αλληλοδιαπλέκονται και αλληλοτροφοδοτούνται. Η μια αναζητά εύφλεκτο υλικό στην άλλη, για να κτίσουν από κοινού τη νέα κοινωνική και εκπαιδευτική απελευθερωτική «ουτοπία» απέναντι στην καπιταλιστική «δυστοπία».
Στις μέρες της οργής μπορούν να κτίσουν τον κόσμο της ανατροπής όσοι γεύονται την απελευθέρωση της γνώσης και δεν προτιμούν το καταφύγιο της υποταγής. Αυτοί που διαλέγουν να είναι με το πλευρό όσων «κτίζουν τις πολιτείες αλλά δεν έχουν σπίτι, όσων ζυμώνουν αλλά δεν έχουν ψωμί, όσων βγάζουν κάρβουνο και οι ίδιοι κρυώνουν, αυτών που δεν έχουν τίποτα και έρχονται να πάρουν τον κόσμο» (Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου, Τάσος Λειβαδίτης). Κι όχι στην αυλή αυτών που διαλαλούν το δικαίωμα ιδιοκτησίας ενός κόσμου που σε τίποτα δεν τον ομόρφυναν αλλά τον οδηγούν στη βαρβαρότητα και την ασκήμια. Οι νέοι άνθρωποι των εποχών που έρχονται, μπορούν να κουβαλήσουν την προσδοκία μιας νέας χαραυγής πάνω από τις πολιτείες που δε κτίστηκαν ακόμη. Όχι με φόβο και συμμόρφωση αλλά με γνώση που τροφοδοτεί τη δύναμη που τρέμουν οι κυρίαρχοι: Την απέραντη δίψα να σαι τόσο πρόσκαιρος και να κάνεις όνειρα τόσο αιώνια….
