Tου Θέμη Τζήμα - Kosmodromio
Το δράμα του ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα είναι ευεξήγητο και απολύτως λογικό. Πρέπει όμως να γίνει κατανοητό διότι είναι διδακτικό.
Το δράμα του ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα είναι ευεξήγητο και απολύτως λογικό. Το ότι διαθέτει λογική δεν σημαίνει ότι είναι ευχάριστο ή ότι έχει να επιδείξει σπουδαία πρόσωπα. Πρέπει όμως να γίνει κατανοητό διότι είναι διδακτικό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απαξιώνεται και διαλύεται στον ύστατο βαθμό από τη γραφειοκρατία του, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ στον πυρήνα του είναι η γραφειοκρατία του.
Μικρή; Μικρή. Ανεπαρκής και αμόρφωτη πολιτικώς; Βεβαίως. Δεξιά και αναξιοπρεπής όποτε συναντά οποιαδήποτε μορφή εξουσίας; Φυσικά. Τυχοδιωκτική και (αυτό-)καταστροφική τελικώς; Καταφανώς. Αλλά ό,τι χαρακτηρισμούς και να της αποδώσουμε, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να υπάρχει έστω ως μια μακρινή και εν πολλοίς παρακμιακή εκδοχή της αρχικής μήτρας από την οποία προήλθε, χωρίς τους γραφειοκράτες να ελέγχουν το σύνολο της κομματικής δομής.
Σε αντίθεση μάλιστα με αυτό που πολλές και πολλοί νομίζουν, η κυριαρχία της γραφειοκρατίας δεν αντιστρατεύεται την προσωπολατρία. Αντιθέτως, η προσωπολατρία, η ενίοτε ακόμα και γραφική εξύψωση του επικεφαλής μπορεί να αποτελέσει έξοχο «καμουφλάζ» της γραφειοκρατίας, αρκεί ο επικεφαλής να μη διαρρηγνύει τη σχέση διαπραγμάτευσης και συναλλαγής μαζί της. Να μην της στερεί τα άμεσα υλικά και τα δευτερεύοντα ψυχοκοινωνικά οφέλη από τη θέση της. Το έχουμε δει επανειλημμένως να συμβαίνει στα παραδοσιακά κομμουνιστικά κόμματα και χωρίς να θέλουμε να εισέλθουμε σε εκτεταμένη ανάλυση, πολύ σχηματικώς μιλώντας, πηγάζει από την προβληματική κοινωνική γείωση, ιδίως από ένα σημείο και μετά, των σταλινικών, κομμουνιστικών κομμάτων. Οι γραφειοκράτες θέλουν να χρησιμοποιήσουν την τάξη και το λαό στο όνομα των οποίων μιλούν αλλά ούτε τους εμπιστεύονται, ούτε τους βάζουν στο κομματικό «ιερό».
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, ο μεγαλύτερος διδάξας αυτής της διάθεσης και στάσης χειραγώγησης του λαού υπήρξε ο Αλέξης Τσίπρας: πρόδωσε τον λαό αφού ο ίδιος τον κάλεσε να μιλήσει και κατόπιν εξυπηρέτησε κάθε εκδοχή εξάρτησης και ολιγαρχίας. Αντέγραψε μια βαθιά αντιδημοκρατική, αντικομματική διαδικασία εκλογής προέδρου, η οποία δε φέρνει μέσα στο κόμμα ευρύτερες ή στενότερες κοινωνικές δυνάμεις αλλά μια άμορφη και ευκαιριακή μάζα. Οι ψηφοφόροι «ανακηρύσσουν στις ασπίδες τους» αρχηγό και κατόπιν αυτοδιαλύονται, προκειμένου ο τελευταίος να αρχίσει τις ατελείωτες διαπραγματεύσεις με τη γραφειοκρατία για τον τρόπο που θα διοικηθεί το κόμμα. Το πόσο ταυτισμένος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ με τη γραφειοκρατία του φάνηκε από το γεγονός ότι ακόμα και το καλοκαίρι του 2015, όταν τσαλαπάτησε κάθε αξιοπιστία του, πλην των στελεχών της ΛΑΕ, ο γραφειοκρατικός πυρήνας έμεινε ατάραχος. Το ίδιο και το 2019: διατήρησε την ίδια αταραξία.
Η δύναμη της αδράνειας της γραφειοκρατίας είναι εκπληκτική αλλά αναμενόμενη: όσο το «μαγαζί» και η «σφραγίδα» μένουν στα χέρια της γραφειοκρατίας, κάθε πρόεδρος και κάθε λαϊκό αίτημα μπορούν να ακούγονται και τελικώς να διοχετεύονται σε μια διαπραγμάτευση εντός ενός στενού κύκλου ανθρώπων. Αν η «σφραγίδα» πάει να ξεφύγει, τότε για τη γραφειοκρατία είναι προτιμότερο να εξωθηθεί το κόμμα στο εξωκοινοβούλιο παρά να διαλυθεί αυτή η ίδια. Ο Αλέξης Τσίπρας, ως τμήμα αυτής της γραφειοκρατίας δεν ήταν ποτέ θύμα της όπως αρεσκόταν να υπονοεί στα δύσκολα. Ήταν ο ενορχηστρωτής της, απλώς από ένα σημείο και μετά κατέστη τρομερά αντιπαθής έως μισητός από το μεγάλο μέρος του λαού, με αποτέλεσμα να είναι περισσότερο πρόβλημα παρά πλεονέκτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το κατάλαβε και αποχώρησε προκειμένου να διαπραγματευτεί με το σύστημα εξουσίας κάποιες άλλες θέσεις εξυπηρέτησης του τελευταίου από τον ίδιο, με τα δεδομένα ανταλλάγματα.
Ο Κασσελάκης ήρθε πράγματι φυτευτός από τις ΗΠΑ. Για την ακρίβεια τον φύτεψε μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας, εν γνώσει της προέλευσης Κασσελάκη. Όντως, ο Στέφανος Κασσελάκης δεν έχει σε καμία περίπτωση το υπόβαθρο για να είναι πρόεδρος οποιουδήποτε κόμματος. Φυσικά και δεν έχει τη σοβαρότητα να ηγείται της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλλά ταυτοχρόνως, έδειξε με ακόμα πιο εντυπωσιακό τρόπο, την κατά τα λοιπά αναμενόμενη για όσες και όσους διαθέτουν γνώσεις πολιτικής ιστορίας, υποκρισία και αυτοαναφορικότητα της γραφειοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Από το κόψιμο του μισθού ανθρώπων που καμώνονταν τους σπουδαίους κομματικούς ενώ στην πραγματικότητα παζάρευαν το μισθό τους από το κόμμα, έως την πλήρη άγνοιά του για την κομματική λειτουργία που ωστόσο έριχνε φως στους τρόπους της τελευταίας, ακόμα δε και με τις αδιανόητες πολιτικές δηλώσεις του τις οποίες η γραφειοκρατία ανεχόταν και αναπαρήγαγε, αποτέλεσε τον καταλύτη εκείνον, που ανάγκασε και τους πλέον αφελείς να δούνε και να καταλάβουν τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κίνδυνος της γραφειοκρατίας να χάσει το κομμάτι της εξουσίας της και το γεγονός ότι την έπεισε ότι δεν είναι αξιόπιστος διαπραγματευτής οδήγησε στην πραξικοπηματική ανατροπή του στην κεντρική επιτροπή και κατόπιν στον αποκλεισμό του από την προεδρία.
Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο Κασσελάκης όμως αλλά ότι μετά από τόσο απότομες δεξιές στροφές, τόση υποκρισία και τόση χειραγώγηση του λαού (με πρώτο υπεύθυνο για όλα αυτά τον Αλέξη Τσίπρα και την ομάδα του)έχει μόνο καταστροφικές επιλογές μπροστά του: ή υποψηφιότητα Κασσελάκη η οποία θα οδηγήσει σε νίκη του τελευταίου και σε πλήρη υφαρπαγή του ΣΥΡΙΖΑ από εντελώς τυχοδιωκτικές, φυτευτές δυνάμεις ή κατίσχυση του πραξικοπήματος της γραφειοκρατίας, η οποία θα ωθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ στο όριο της εισόδου στη Βουλή. Δεν είναι διόλου τυχαίο ούτε και παράλογο που η γραφειοκρατία επιλέγει το δεύτερο. Η λογική της αναμενόμενα, είναι καλύτερα 3% και δικό μας, παρά 10% ή 15% και άλλου.
Για όσες και όσους όντως πίστεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και μετά το καλοκαίρι του 2015 δεν είναι η ώρα να τους δούμε χαιρέκακα. Είναι όμως ώρα να καταλάβουμε επιτέλους, ότι κάθε μαζική διαδικασία δεν είναι και δημοκρατική. Ότι δεν υπάρχουν «χαρισματικοί πρίγκηπες» που θα φέρουν την πρόοδο, ούτε «μεγάλοι ηγέτες» εν κενώ και ερήμην της αγωνιζόμενης κοινωνίας. Ότι δεν υπάρχει προδοσία που να μην ακολουθείται και από επόμενη προδοσία. Και ότι δεν υπάρχει γραφειοκρατία η οποία απλώς παραμερίζει οικειοθελώς. Η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια διδακτική ιστορία για όλα τα λάθη που έγιναν και δεν πρέπει να ξαναγίνουν ποτέ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πεθαίνει ως γραφειοκρατία, δηλαδή ως ένα κόμμα που στον πυρήνα του είναι η γραφειοκρατία του, αφού πρόλαβε να κάνει πολύ μεγάλη ζημιά τόσο στον ελληνικό λαό, όσο και στην αριστερά. Οι ενεργές κοινωνικές δυνάμεις, όχι χαιρέκακα αλλά με περισυλλογή οφείλουν να μάθουν πολλά από αυτήν τη γιγάντια αποτυχία, που αναδείχθηκε σε μια τόσο κομβική συγκυρία της πατρίδας μας και του λαού μας.
