Λύση στη λειψυδρία με γνώμονα το κέρρδος των ιδιωτών: H αφαλάτωση της Χρυσίδας
Ακόμα και μέσα στον Νοέμβρη το πρόβλημα της λειψυδρίας εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα οξυμένο. Από την άλλη σύμφωνα με το ρεπορτάζ ευρεία διυπουργική τηλεδιάσκεψη πραγματοποιήθηκε σήμερα με θέμα: “Ύδρευση της νήσου Κέρκυρας – Άμεσες και Μεσοπρόθεσμες λύσεις”, με τη συμμετοχή του Υφυπουργού Νησιωτικής Πολιτικής Στέφανου Γκίκα, τον Περιφερειάρχη Ιονίων Νήσων Ιωάννη Τρεπεκλή και τους Υπουργούς: Περιβάλλοντος & Ενέργειας, Θεόδωρο Σκυλακάκη, Εσωτερικών, Θεόδωρο Λιβάνιος, τον Υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ, Θανάση Κοντογιώργη – που είχε τον συντονισμό -τον Υφυπουργό Υποδομών Νίκο Ταχιάο τους Γενικούς Γραμματείς των αρμοδίων Υπουργείων, τον Πρόεδρο ΔΣ της ΕΥΔΑΠ, Γεώργιο Στεργίου και υπηρεσιακους παράγοντες.
Σύμφωνα με την ανάρτηση που έκανε στη σελίδα του ο Υφυπουργός Σ. Γκίκας “συμφωνήθηκε να προχωρήσει σε πρώτο χρόνο, ο ήδη υπάρχων σχεδιασμός σε ότι αφορά στο ώριμο έργο αφαλάτωσης – αποσκλήρυνσης της Χρυσηίδας, δυναμικότητας 15.000 lt ανά ημέρα. Προς τούτο δημιουργείται Ομάδα Εργασίας για να επανακκινήσει το έργο που ως γνωστόν ανεστάλη λόγω των πλημμυρών της Θεσσαλίας”.
Η αλήθεια είναι ότι κυβερνητικοί και τοπικοί παράγοντες αντιμετωπίζουν το πρόβλημα με γνώμονα το κυβερνητικό δόγμα περί ατομικής ευθύνης ή όποιος μπορεί να πληρώσει, μπορεί να απολαμβάνει τα κοινωνικά αγαθά, όπως το νερό. Απώτερος στόχος η επιδείνωση του προβλήματος ώστε να επιβληθεί ως αναγκαία λύση η ιδιωτικοποίησή του.
Για τη δραματική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην Κέρκυρα και σε άλλες περιοχές με τις πολυήμερες ή καθημερινές πολύωρες διακοπές , η αιτία δε βρίσκεται στην «κλιματική αλλαγή» ή στη μείωση των βροχοπτώσεων. Βασική αιτία είναι η έλλειψη υποδομών και οι πολιτικές διαχρονικά των κυβερνήσεων που αντιμετωπίζουν το νερό, όχι ως κοινωνικό αγαθό για όλους, αλλά ως εμπόρευμα που φέρνει κέρδος. Η πολιτική ιδιωτικοποίησης του νερού που έχει ήδη ξεκινήσει με την Οδηγία 2000/60 της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντιμετωπίζει το νερό ως εμπόρευμα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, τόσο για τις λαϊκές οικογένειες όσο και τους αγρότες.
Για αυτό και με την υποχρηματοδότηση των Δήμων και την έλλειψη υποδομών έχουν οδηγήσει στη διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών ύδρευσης, έχουν αφήσει στην τύχη του ένα δίκτυο απαρχαιωμένο που δε συντηρείται, βλάβες για μέρες ή και μήνες δεν αποκαθίστανται με αποτέλεσμα μεγάλες απώλειες νερού.
Όπως και να ‘χει, ο βασικός άξονας της κυβερνητικής πολιτικής είναι πως το νερό πρέπει να περάσει στα λεγόμενα ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημοσίου Ιδιωτικού Τομέα). Για αυτό και προσφεύγουν σε «ιδιωτική εταιρεία» για να «λυθεί το πρόβλημα». Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται τοπικές και περιφερειακές αρχές. Για την Κέρκυρα σχεδιάζεται, εδώ και χρόνια η κατασκευή εργοστασίου αφαλάτωσης με δημόσιο χρήμα που θα ανήκει σε ιδιώτη, ο οποίος δεν θα βάλει ούτε ένα ευρώ. Για να βγάλει κέρδος ο ιδιώτης θα πρέπει να πουλήσει το παραγόμενο νερό.
Χρυσοπληρώνουμε το νερό!
Έχοντας μετατρέψει το νερό σε εμπόρευμα, αναγκάζουν τον λαό να το χρυσοπληρώνει. Ήδη το εμφιαλωμένο νερό το χρυσοπληρώνουμε. Άλλα όχι μόνο αυτό ακόμα και τις σταγόνες νερού που τρέχουν από τις βρύσες. Δεξαμενές και άλλα είδη για οικογενειακή εγκατάσταση και χρήση χρυσοπληρώνονται από του δημότες για να έχουν νερό. Η ατομική λύση έχει επιβληθεί. Αντίθετα υπάρχει αρκετό νερό για να γεμίζουν οι πισίνες των ξενοδοχείων, αφού πρωτεύει για τους κάθε είδους υποτακτικούς της κυβέρνησης το κέρδος των λίγων.
Κυβέρνηση, τοπικές και περιφερειακές αρχές και κεφάλαιο είναι υπόλογοι για τη μέχρι σήμερα εμπορευματοποίηση του νερού, αλλά και το ξεπούλημα που προετοιμάζουν με τη συγκρότηση της Ρυθμιστικής Αρχής για το Νερό και την προώθηση των συγχωνεύσεων δημοτικών επιχειρήσεων προκειμένου να δημιουργηθούν επιχειρήσεις μεγάλης κλίμακας, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της ΕΕ. Αυτός που καταναλώνει νερό θα πληρώνει υπέρογκα ποσά για νερό-εμπόρευμα, που η διαχείρισή του θα γίνεται με κριτήριο το μέγιστο κέρδος. Έχουν ευθύνη που μια σειρά υποδομών απαραίτητων για την παροχή νερού, πόσιμου και άρδευσης, δεν προχωράνε εδώ και δεκαετίες, ενώ η αναβάθμιση των δικτύων και υποδομών δεν χρηματοδοτούνται, κάνοντας το πρόβλημα ακόμα μεγαλύτερο.
Τι πρέπει να γίνει:
Με βάση την αρχή: Το νερό είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα, να αγωνιστούμε συλλογικά ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΕΝΟΙ:
Στην ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίηση του νερού.
Στη δημιουργία Ιδιωτικής Εταιρείας ή οποιουδήποτε φορέα δεν ανήκει στον δημόσιο τομέα τόσο ως προς τον έλεγχο, όσο και ως προς τη διαχείριση των υδάτων και στη λειτουργία με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια
Να διεκδικήσουμε ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ:
Την αναβάθμιση / στελέχωση των αρμόδιων υπηρεσιών, με κριτήριο τις ανάγκες και το έργο που καλούνται να υπηρετήσουν προκειμένου να επιτελούν τον ρόλο τους. Όλες οι αρμοδιότητες που σχετίζονται με την διαχείριση του νερού και τα απαιτούμενα έργα υπάγονται και εκτελούνται αποκλειστικά από οργανικές μονάδες δημόσιου φορέα.
Τη διασφάλιση φθηνού, ελεγμένου, ποιοτικού νερού με ταυτόχρονη προστασία στο φυσικό περιβάλλον.
Την άμεση υλοποίηση των αναγκαίων έργων υποδομής, για εξασφάλιση της επάρκειας του νερού για ύδρευση και άρδευση. Αντικατάσταση όλων των απαρχαιωμένων δικτύων ύδρευσης και άρδευσης, συντήρηση και επισκευή όλων των υφιστάμενων υποδομών, με ευθύνη του κράτους.
Γιώργος Κ. Καββαδίας
